Od dłuższego czasu na blogu zrobiło się jakoś tak smutniej, melancholijniej, poważniej. Próbuję odnaleźć źródło tego problemu i dochodzę do smutnych wniosków. To nie jest kraj dla starych ludzi i to nie jest pora roku dla komików.

Żeby być zabawnym trzeba przede wszystkim być przytomnym. Ciężko celnie ripostować, kiedy oczy same się zamykają i odpływamy pod kołderką, żeby obudzić się na dwadzieścia minut przed planowanym wyjściem do pracy. Być może dla Ciebie, Czytelniku, nie byłaby to tragedia, ale ja nie jestem taka ładna jak Ty. Takie poranki stają się zabójczym wyścigiem z czasem. Tu nie ma miejsca na żarty.

Żeby być zabawnym trzeba być pewnym siebie, a nie da się być pewnym siebie, gdy nagle na środku ulicy okazuje się, że założyłam sukienkę na lewą stronę. Po raz kolejny. Ostatni raz zdarzyło mi się to o poranku w pewną słoneczną letnią sobotę i to było w porządku. W końcu przechodnie mogli pomyśleć, że jestem taką zwariowaną imprezowiczką, mam kaca po super melanżu i zupełnie nie dbam o to, co mam na sobie. Taki lifestyle. Ta historia trzyma się kupy. Niestety, jest wrześniowy wtorek, toczę się w kierunku biurowców i nie ma dla mnie żadnego wytłumaczenia poza byciem matołem. Ciężko być elfem pogardy, kiedy jest się matołem.

lisc1

Człowiek pokłada ostatnią nadzieję w znieczuleniu się alkoholem. W końcu on sprawia, że kobiety wydają się piękniejsze, a mężczyźni mądrzejsi, może zatem i ja stanę się po nim bardziej zabawna. Podchodzę do baru, proszę o szkocką z sodą (to mój drink, kiedy się odchudzam, chociaż wszystkie kalorie zaoszczędzone na alkoholu pochłaniam potem w czekoladzie), a młodziutka barmanka próbuje dać mi sok pomarańczowy. Jest dużo przewinień, które można usprawiedliwić młodym wiekiem. Albo zbyć żartem. To nie jest jedno z nich.

W kwestiach alkoholu jest też ciężko, ponieważ wraz z załamaniem pogody następuje również załamanie chęci siedzenia w pubie. Z codziennej powinności robi się okazjonalne wyjście raz, no najwyżej dwa razy w tygodniu. Z braku lepszego zajęcia zaczynam chodzić na siłownię, która jeszcze pogarsza stan rzeczy. Kiedy podnoszę ciężary (brzmi to dumnie, ale zazwyczaj mają po pięć kilogramów…) drżę ze strachu, że oto zaraz wybiję sobie nimi zęby. Każda sekunda wypełniona jest po brzegi (mentalną) krwią i potem.

Sam widzisz, drogi Czytelniku, że jesienią naprawdę nie da się, no po prostu NIE DA SIĘ być zabawnym. Chyba, że pracuje się w agencji wynajmującej mieszkania w centrum Londynu i wysyła się propozycje lokali do zainteresowanych wynajmem. Ale to już zupełnie inna historia…

Podoba Ci się? Podaj dalej »

Newsletter

Subskrybuj Elfią Korespondencję

Czymże jest newsletter? Może być różnymi rzeczami. Może być sposobem na zawalenie skrzynki i wciskaniem swojego produktu przy każdej możliwej okazji. Może być wspaniałym narzędziem do budowania bliskiej relacji ze społecznością. Albo czymś pomiędzy. Czasem nawet czymś fajnym. I o to będę walczyć.

Zapraszam Cię do zapisania się na mój newsletter Elfia Korespondencja. Wchodzisz w to?

Administratorem danych osobowych podanych w formularzu jest Marta Dziok-Kaczyńska, Ellarion Cybernetics Ltd., Paul Street 86-90, London, United Kingdom. Zasady przetwarzania danych oraz Twoje uprawnienia z tym związane opisane są w polityce prywatności. Ta strona jest chroniona przez reCAPTCHA. Mają zastosowanie polityka prywatności oraz regulamin serwisu Google.
61923936_301827807423707_1414915001336679940_n copy

Autorka

Marta Dziok-Kaczyńska
Riennahera​

Nie chcę sprzedać Ci wizji perfekcyjnego życia jak ze strony w kolorowym czasopiśmie. Chcę być dobrą sobą i porządną osobą. Może Ty też?

10 thoughts on “Jak być zabawnym jesienią”

  1. Bycie zabawnym przez cały rok musi być piekielnie męczące. Warto raz na jakiś czas zrobić sobie przerwę (taką na spanie. Albo na czytanie książki pod kocem, z ciepłą herbatą w ręku). A melancholijne posty też są potrzebne, ot, żeby dopasować się do innych mało zabawnych jesienną porą osób.

  2. Urodziłam się jesienią i tym tłumaczę swoją jesienną, całoroczną depresję. Nie wiem, czy to przez urodzinowe starzenie się, ale jesieni nie lubię. Miasto w którym mieszkam jest szaro-bure. Jesień tylko dobija resztki kolorytu. Niemniej jednak im mi gorzej, im bardziej beznadziejnie, tym bardziej resztkami sił dowcipkuję i zdarza mi się nawet klepiąc się jak wuj po udzie, wywołać autentyczne salwy śmiechu. Potem wracam do domu i już nie jestem zabawna.

    PS Założenie sukienku tył na przód. Coś wspaniałego! <3

  3. Agnieszka Kulawczyk

    Lubię jesień 🙂 Lubię kolory jesieni, kasztany i zapach ziemi i deszczu. Lubię, gdy pada deszcz w sobotnie popołudnie, bo to oznacza bezkarne siedzenie w domu gry planszowe, filmy. Lubię jesień, bo chce mi się stać w kuchni (przy 30C w mieszkaniu jakoś mi się nie chce). Lubię jesień, bo mogę siedzieć z drutami i zrobić sobie czaderską chustkę. Lubię, bo mój facet chętniej się do mnie przytula, bo mu nie jest gorąco. Lubię, bo mogę nosić zakryte buty i nie muszę mieć codziennie zrobionych paznokci u nóg 😀 Lubię, bo jest mnóstwo pysznych owoców i warzyw na rynku i ceny są fantastycznie niskie 🙂 Tylko, że ze mnie postrzelona optymistka jest 😀 marudna, ale optymistka i lubię no, cieszyć się życiem 🙂

  4. Kiedy alkohol nie pomaga tak bardzo, że człowiek zabiera się za siłownię no to to już faktycznie jest poważny stan. Może fototapeta by pomogła? Jakieś wesołe palmy i biały piasek w sypialni.

  5. Mnie też jesień nie kręci. Ale Twój post jeszcze bardziej mnie zdołował niż ta pora roku, bo uzmysłowiłam sobie, że nie pamiętam, kiedy skutecznie znieczuliłam się alkoholem! To dopiero żałość, co? Ktoś mnie przebije?;-)

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Scroll to Top