Jeśli chodzi o teksty (pop)kultury, jestem wyjątkowo wybredna. Mało co mi się podoba. Nie żebym miała obiektywnie wspaniały gust (chociaż wiadomo, że mam 😉 ) bo nie podoba mi się również sporo filmów, które zdobywają zarówno uznanie krytyków jak i miłość publiczności (tak, mówię do Was, “Arrival” i “Interstellar”, między innymi). Żeby coś mi się NAPRAWDĘ spodobało, musi spełniać zarówno względy formalne jak i trafić w “mojość”.
W tym roku widziałam mnóstwo wspaniałości, tyle tylko, że lubię oglądać starocie i niekoniecznie gnam do kina na premiery. Seriale lubię czasem włączyć, kiedy minie na nie pierwszy hype. Dzisiaj przyglądam się jednak produkcjom z roku 2017.
Tegoroczne produkcje były dla mnie wszystkie jakieś nie takie. Niezachwycające. Pozbawione mojości. Oprócz tych produkcji. Zastrzegam sobie jednak prawo do zapomnienia o czymś, co było fajne, bo jestem osobą o pamięci złotej rybki. Czasem zapominam, jakie skarpetki mam na sobie, a co dopiero jakieś filmy i seriale…
Poniżej tegoroczni ulubieńcy. Chętnie dowiem się, co podobało się Wam najbardziej (ale tylko nowości, bo mi też najbardziej podobał się film z 2009 roku, a nie o to chodzi) i nie, nie zapomniałam o Blade Runnerze 😉
(tak, w tym tekście jest delikatnie złośliwe heheszkowanie, ale po to jesteśmy w internecie, żeby sobie czasem poheheszkować)
Alias Grace
Zachwyty nad tym tytułem przewaliły się przez cały internet. Moją organiczną reakcją na taki zachwyt jest niechęć do zabrania się za produkcję, bo jeśli wszystkim coś się podoba, to znaczy, że nie może być tak naprawdę dobre. Wiecie, pewnie jest zrobione pod publikę (jak Stranger Things :>). Na Alias Grace czekałam jednak z wypiekami na twarzy i nie zawiodłam się. Po pierwsze, obsada. Jestem fanką urody Edwarda Holcrofta, więc ujrzenie go w kostiumie z epoki jest po prostu jak dostanie wielkiej tabliczki czekolady. A nawet lepsze, bo od patrzenia na Holcrofta się nie tyje. Po drugie, morderczynie z niższych klas nie są bardzo częstym tematem w tym gatunku. A gdy się zdarzają, niekoniecznie są zachętą do zastanowienia się nad relacjami między klasami społecznymi.
Alias Grace to coś świeżego, nieopatrzonego. Nie wchodzi w sztampowe reguły gatunku, a bohaterowie są postaciami, które jednocześnie łatwo polubić lub wczuć się w ich sytuację, ale trudno im zaufać. I słusznie, bo właściwie nikt nie jest tutaj tak naprawdę pozytywny, a już na pewni nie niewinny. Za to wszyscy są bardzo ludzcy.
To serial świetnie zagrany, świetnie napisany i bardzo przyjemny, choć ta przyjemność wynika z oglądania rzeczy niemiłych, od których chwilami cierpnie skóra. To trochę jak opowiadanie sobie historii o duchach w nocy na wycieczce klasowej.
(jaka to była cudowna scena!)
Nie zapomnijmy też, że w tym filmie ofiarę zbrodni gra Anna Paquin, która grała też niezwykle irytującą Sookie Stackhouse. Często wybrażałam sobie, że postać Nancy to tak naprawdę Sookie…Tyle satysfakcji.
Amerykańscy Bogowie
Produkcje Bryana Fullera się albo lubi, albo ich nie znosi. Są bardzo charakterystyczne i zdecydowanie przestylizowane. Sama uważam, że Fullera powinno być wszędzie więcej, bo ma ryzykowny rodzaj fantazji, której trochę brakuje w świecie rozrywki.
Ten serial chwilami się ciągnął, chwilami szedł w stylistykę nieco zbyt jak na mój gust campową. Ale był odważny. Obrazoburczy. Polityczny. Nawet obrzydliwy. Była brutalność i śmierć. Była krew. Był seks. Był gejowski seks dwóch postaci z muzułmańskiego kręgu kulturowego. Jeśli to nie jest nowe, świeże i odważne, to nie wiem co jest. Mam wielką nadzieję, że wraz z tym jak akcja będzie się rozkręcać (fabuła książki też robi się dynamiczna dopiero po dłuższym czasie), Fuller pokaże nam jeszcze więcej.
To nie jest najlepsza produkcja roku, ale Fuller to dobry człowiek na dobrym miejscu. Nikt inny nie zekranizowałby Gaimana z podobną odwagą. A Gaiman sam w sobie jest odważnym chłopakiem i zasługuje na dobre towarzystwo.
The Good Place
Nie jestem wielką fanką telewizyjnej komedii, bo na każdą świetną produkcję typu “The Office” przypada mnóstwo badziewia. Oglądam sporo produkcji, jednak są to najczęściej tytuły stare, sprawdzone i od BBC…
The Good Place wciągnęłam w kilka dni. Dawno nic mnie tak nie wciągnęło. To opowieść dość naiwna i banalna, ot, panienka umarła i poszła do nieba, chociaż nie zasłużyła (ale czy na pewno?), jednak ma w sobie to samo co wspomniane wcześniej dwie produkcje – świeżość. Jak ja się cieszę, że skupiamy się na czymś nowym, abstrakcyjnym, innym niż związki i miłość, a te są tylko dodatkiem na marginesie. Na dodatek The Good Place jest lekki jak pianka od cappuccino i wchodzi jak złoto, jednocześnie poruszając sporo całkiem poważnych filozoficznych i egzystencjalnych kwestii. Bez nieprzyjemnej dydaktyki. Podoba mi się też wersja korpo piekła i nieba. Dla mnie ten serial był idealny na smutne listopadowe wieczory pod kołdrą. Bardzo poprawił mi nastrój.
(uwielbiam postać graną przez przepiękną Jameelę Jamil)
(tak, wiem, że serial zaczął się w 2016, ale kontynuowany jest w 2017 więc uznam, że się liczy)
The Lost City of Z
Pierwszy raz zobaczyłam ten film na Off Camerze w Krakowie. Decyzję o przyjściu podjęłam trochę na ostatnią chwilę, bo tego dnia bardzo padało i zastanawiałam się czy lepiej leżec w wynajmowanym mieszkaniu pod kołderką z komputerem czy iść na deszcz do pełnego kina. Zmusiłam się jednak i wyszłam. Spędziłam czas wbita w fotel.
To bardzo „moja” opowieść o obsesji, pasji, pokonywaniu siebie, zdobywaniu świata, zapisywaniu się w historii i stawianiu się temu, co społeczeństwo uznaje za pewnik. Trochę tu Juliusza Verne, trochę Jądra Ciemności. Wydaje mi się, że to mocno męski film, kobieta jest właściwie jedna, a to i tak zepchnięta na margines (co idealnie wpasowuje się w fabułę i podnosi kwestię ceny obsesji i poświęcenia bliskich), ale nie mogłam oderwać się od tej historii i towarzyszyła mi w głowie przez wiele kolejnych dni.
The Lost City of Z ma jedną wadę. No, dwie. Jest…nudne. Tak, wiem, trochę się to kłóci, czemu byłam jak wbita w fotel, skoro to nudne? Ponieważ to jest nudne jak XIX wieczne powieści. Sama kocham te powieści, ale jestem w stanie zrozumieć osoby, które ich w ogóle nie kochają. Film rozgrywa się w XIX wieku, więc sposób prowadzenia akcji nawiązuje do dzieł z epoki, dodatkowo ta nuda podkreśla, moim zdaniem, wymowę dzieła, jest w pewien sposób metaforą życia. Mnie ten styl odpowiada, ale jak napisałam, rozumiem czemu może się nie podobać. Drugą wadą jest to, że zdecydowanie mocniej odddziałowywuje na dużym ekranie, kiedy nie można przerwać seansu i zrobić herbaty, a dżungla przytłacza wielkością i czasem ekranowym, który jej dano.
Niemniej, dla mnie to póki co film roku.
Death of Stalin
Zainteresowałam się tym tytułem tylko z powodu Ruperta Frienda. Rupert Friend to jest bardzo ciekawy przypadek. Nie miałam wobec nigdy uczuć fangirlicznych. Nie tęskniłam do niego po nocach, nie wyobrażałam sobie go jako mojego drugiego męża, nie planowałam wspólnego życia.
Ale za każdym razem kiedy go widzę, robi mi się w sercu ciepło. Mam ochotę go przytulić i zrobić mu kakałko. Z kolorowymi piankami. No lubię chłopaka, no.
Jego obecność na plakatach jest ewidentnie sposobem na przyciągnięcie do kina młodych kobiet, bo sam styl i temat filmu jest raczej domeną starszych panów. Mentalnie uważam się jednak za starszego pana, kocham whisky i dostawać skarpety, więc Rupert był tylko wisienką na torcie. Zwłaszcza, że znowu bardzo dużo go w filmie nie ma, a na plakatach obok syna Stalina powinna zdecydowanie znaleźć się jego córka…(trochę seksim, ale daruję plakaty, bo to świetny film).
Wszyscy wiemy (WIEMY, PRAWDA?) jak skończyła się walka o schedę po Stalinie. Dlatego nie będzie to specjalnym spoilerem, kiedy napiszę, że przy zakończeniu zbierałam szczękę z podłogi z powodu kunsztu Armando Ianucciego, który film napisał i wyreżyserował. Bo w ostatnich scenach to nagle przestaje być komedia, postaci, które wydawały się NIE TAKIE ZŁE, a nawet DOBRE, pokazują inną twarz, a wydźwięk jest naprawdę przerażający. Steve Buscemi jako Chruszczow z pajaca staje się władcą marionetek i w jednym momencie przestaję się śmiać z wizji ZSRR jako bandy nieudaczników i czuję całą przytłaczającą grozę systemu.
Wydźwięk jest tym bardziej przerażający, po tym jak przeczytałam wywiad z Ianuccim, w którym powiedział, że David Cameron powiedział do niego TAK BYŁO W MOIM PRZYPADKU, mając na myśli walki Torysów o przejęcie władzy po tym jak zrezygnował z funkcji premiera, kiedy Brytyjczycy zdecydowali się na Brexit. Fajna uwaga, w dobie świetlanej demokracji…
To moje tegoroczne typy. Czasem na Wasze.
24 thoughts on “Filmy i seriale, które podobały mi się w tym roku najbardziej”
Z tych wszystkich oglądałam tylko „The Good Place” (zdecydowanie jestem osobą, która woli rzeczy nie najnowsze i które nie wywołują wszędzie ochów i achów) i zgodzę się, że jest cudowne <3 "Alias Grace" też dopisałam na listę do obejrzenia, tak samo "Amerykańskich Bogów" 🙂
A z filmów tego roku mogę polecić "Twój Vincent", to jest śliczny film 🙂
Zgadzam się, co do filmu „Twój Vincent” – zdecydowanie film roku! <3
Dla mnie Alias Grace to duży zawód – może dlatego, że najpierw przeczytałam książkę (niesamowitą!) i trudno było ją przebić.
Mi również do gustu przypadli Amerykańscy Bogowie. Czekam na kontynuację. Reszty twoich typów niestety nie widziałam. Ale na pewno skuszę się na The Lost City of Z. Z innych tegorocznych nowości to ostatni niemiecki hit Netflixa Dark. A z takich starych nowych to tegoroczna trzecia już seria Black Mirror, chociaż tę lubię od początku, więc może się nie liczy 😉 Z filmów to Elle.
Nie mam typów, ale ufam Ci na tyle, że obejrzę „Amerykańskich Bogów”. Ciężko mi się było zabrać, bo pisałam o nich licencjat, więc to zrozumiałe, że moje oczekiwania względem ekranizacji są cokolwiek wygórowane. Chociaż nie powiem, sukienka Christin Chenoweth też jest silnym argumentem za.
„Szklany Zamek” na podstawie pamiętników Jeanette Walls to moje must have tego roku. Na Woody’ego Harrlesona mogę patrzeć co seans, a i reszta obsady nie mogła być dobrana lepiej. Smutny i piękny film.
Zgadzam się całkowicie co do „The Lost City of Z” – to jest ciekawy film nakręcony w nudny sposób, i chociaż przyznam, że przysypiałam na nim i z tego powodu musiałam potem przewijać (nie oglądałam tego filmu w kinie, a pod ciepłą kołderką), to historia w nim opowiedziana towarzyszyła mi jeszcze przez kilka dni, podczas których wyszukiwałam wszelkich informacji o wyprawach Fawcetta i Zaginionym Mieście Z.
A widziałaś może „Wielkie kłamstewka”? Dla mnie ten mini-serial był ogromnym zaskoczeniem – spodziewałam się kiczowatej kobiecej produkcji typu „Gotowe na wszystko”, a tu niespodziewanie już w pierwszym odcinku pojawia się trup, którego tożsamość poznajemy dopiero w ostatnim odcinku; jak dla mnie bomba! 😀
Mnie Wielkie Kłamstewka tak zachwyciły, że żałuję, że ma powstać drugi sezon – nie wierzę, że będzie tak dobry jak pierwszy. I nawet nie chodzi o historię, bo ta mnie nie zaskoczyła, ale o całą resztę. Obsada była cudowna, ale to już widać po liście nazwisk. Mnie oczarowało to miasteczko, z przepięknymi domami i muzyka – nic bym chyba nie zmieniła na liście utworów. Nie przypominam sobie drugiego serialu, który swoją estetyką tak bardzo by trafił w mój gust.
„Mam wielką nadzieję, że wraz z tym jak akcja będzie się rozkręcać (fabuła książki też robi się dynamiczna dopiero po dłuższym czasie), Fuller pokaże nam jeszcze więcej.”
Niestety Fuller już nic nie pokaże, bo zrezygnował z robienia Amerykańskich Bogów i w sumie nie do końca wiadomo, co z tą produkcją będzie (ja tam nie płaczę, bo mi się wybitnie nie podobało, no ale gusta są różne 😉
Co do Alias Grace, czy też Grace i Grace (polski tytuł) – serialu nie widziałam, ale właśnie skończyłam książkę i jestem ZACHWYCONA. Podobnie jak książką Opowieść podręcznej. I serialem Opowieść Podręcznej. Więc chyba serial Alias Grace też muszę obejrzeć…
A co do odkryć roku: znasz może taką produkcję jak Dirk Gently od BBC America? 🙂
Dirk Gently jest wyjątkowym serialem. 🙂
KOCHAM Dirk Gently.
Drugi sezon właśnie się kończy na BBC America 😉 Czyli niedługo będzie na Netflixie!
Niestety, obecna ekipa twórców „Amerykańskich bogów” nie dostała na serial tyle pieniędzy, ile chciała, więc wszyscy odeszli… Co nie wróży serialowi dobrze. Z drugiej strony to samo było z trzecim sezonem Twin Peaksów, a jednak pieniądze dostali. Nie będę dyskutować o tym, że dobrze je wykorzystano (:P), ale dostali. Na to liczę jednak i przy „Ab”.
Czyli Fuller chciał więcej niż dwukrotność budżetu pierwszego sezonu? Bo tyle wyłożyło STARZ na sezon drugi…
Fuller to jednak przynosi produkcjom pecha. Jest coś czego mu nie anulowano?
Czemu ja nawet nie słyszałam o „The Death of Stalin”? Chodzę do kina na wszystkie filmy historyczne, albo chociaż z historią romansujące. Głównie dlatego, że w domu by mi się nie chciało, bo jestem dzieckiem XXI wieku, które nie potrafi usiedzieć na tyłku 50-minutowego odcinka serialu. A filmy historyczne bardzo fajnie się komentuję, no i lubię wiedzieć, co w trawie piszczy, i jakie są tendencje w przedstawianiu historii.
W tym roku byłam w kinie na pięciu filmach, więc chyba nie powinnam się wypowiadać 😛 Ale treściowo podobała mi się „Dunkierka”, a wizualnie „Ghost in the Shell”, natomiast „Blade Runner 2049” był pośrodku tych dwóch kategorii, ale boję się o nim wypowiadać, bo mnie fani zjedzą z butami (nie oglądałam pierwszej części i nadal mi się nie chce jej obejrzeć, moim zdaniem Rachel jest absolutnie brzydka i psuje mi cały seans).
Hipis, don’t worry, ja w tym roku widziałam jeden nowy film (Logana) i cztery razy oglądałam rozważną i romantyczną. Tyle moich kontaktów z kinematografią w 2017. Też nie usiedzę dłużej przed ekranem (chociaż o dziwo odcinek serialu 50 minut łyknę, ale np filmy, które mają 1,5 h jeśli już oglądam, to w częściach, np po 15 minut dziennie. Wiem, że to się kompletnie mija z celem więc robię tak tylko w przypadku filmów, które bardzo chce obejrzeć – resztę po prostu olewam). No i oczywiście to nie jest reguła, jak pójdę do kina raz na rok pański to usiedzę, jak coś mnie wciągnie to też usiedzę, ale jak jest film fajny i ciekawy, ale nic poza tym to już klops, muszę dzielić.
Zdaje się, że nie wszedł w ogóle do kin w Polsce.
Mnie ostatnio bardzo spodobał się (nakręcony zapewne ze względu na popularność Stranger Things, ale nie zniechęcaj się tą informacją!) serial Dark. Bohaterowie są niesamowiście wyraziści, historia dobrze opowiedziana, a do tego całość powstała w Niemczech i oryginalne audio jest w języku niemieckim. Niby żyjemy w globalnej wiosce i wydawałoby się, że nie warto o tym wspominać, ale okazało się, że język mówiony bohaterów robi mi ogromna różnicę. Kulturę w formie filmów i seriali wciągam (jak pewnie każdy) głównie po angielsku, domyślam się więc, że to dlatego niemiecki wylewający się z ekranu tak mocno zmienił mój odbiór serialu. Wszystko wydawało się bliższe, bardziej realne, każdy element niezgodny z racjonalną wizją świata nie sprawiał, że czekałam aż w końcu stanie się coś jeszcze bardziej nadnaturalnego, ale raczej zmuszał mnie do poszukiwania racjonalnych rozwiązań. Kompletnie inny poziom imersji – dla mnie niesamowite doświadczenie.
Widzę zachwyty w sieci, ale totalnie nie mam ochoty na ten klimat obecnie. Obejrzę jak minie grudzień, hehe.
Czytałam to zestawienie i tak sobie pomyślałam, że Ty to jesteś taką filmowo-serialową hipsterką, bo żadnej produkcji nie znam. Ale zmieniłam zdanie, jak dojechałam do „The Good Place”, bo je akurat oglądałam i znam – włączyłam tylko ze względu na ogromną sympatię do Kristen Bell z czasów „Veroniki Mars”, ale przypadł mi do gustu i obejrzałam z przyjemnością.
A, skoro „The Good Place” Ci przypadło do gustu, to może spodoba Ci się „Unbreakable Kimmy Schmidt”? Serial jest z 2015 roku, ale w tym roku wyszedł trzeci sezon. Jest niezwykle barwny, nawet jak na współczesny Nowy Jork i ma bardzo oryginalną główną bohaterkę. Jej urocza naiwność, ogromne zaangażowanie we wszystko i niesamowity optymizm w połączeniu z nieraz bardzo abstrakcyjnymi historiami dają naprawdę ciekawy efekt.
Bardzo mi się nie podobała Kimmy! Tak jak pisałam, „mojość” na pstrym koniu jeździ.
No trudno. Ale ja za Twoim poleceniem z kolei obejrzałam „Alias Grace”. Wciągnęłam cały serial w jeden dzień. A pewnie, gdybym nie trafiła na Twoją rekomendację, nie zwróciłabym na niego uwagi.
Po raz pierwszy od długiego czasu mogę spokojnie coś sobie pooglądać… I nie oglądam. Nie wiem dlaczego, zaczynami i porzucam w połowie. Do „Alias Grace” się zabieram i zabieram. Może chociaż na chwilę mnie porwą. A może całkiem.
„Amerykańscy bogowie” kuszą, bo książka strasznie mi się podobała. Ale nie jestem pewna, czy tak samo będzie z ekranizacją. Opisy krwi na kartkach brzmią malowniczo. Na ekranie stają się za bardzo realne. 😉