Dwa dni temu posprzątałam łazienkę. Na błysk. Była idealna. Dzisiaj umywalka jest już zapluta pastą do zębów.
Sprzątam łazienkę regularnie. Robię pranie regularnie. Wyrzucamy śmieci, segregujemy ubrania, oddajemy co niepotrzebne, zamawiamy zakupy spożywcze z dowozem, większość rzeczy w domu ma swoje miejsce, wiem gdzie co powinno leżeć. Czy leży, to już inna sprawa.
Kiedy ktoś mówi, że idealna codzienność jest kwestią organizacji, to zastanawiam się o jaką organizację chodzi. Chętnie bym wstąpiła.
Nie, to nie mój tekst. Przeczytany w internecie. Ktokolwiek jest autorem – szczerze gratuluję.
Czy do tej organizacji można zapisać też dzieci? Bo moje bywają już ubrane i gotowe do wyjścia, ale nagle okazuje się, że jeśli nie dokończą teraz porzuconego piętnaście minut temu śniadania, umrą. Czy będąc jej członkami, dzieci wiedzą, że drewniane zabawki w neutralnych kolorach są najlepsze? Bo moje pragną najbardziej olbrzymiego plastikowego kociego domku Gabby i zachwyca je każde brokatowe badziewie i jednorożec.
Czy ta organizacja rozprowadza między członkami kokainę? Bo ja mam całkiem dużo czasu i całkiem dużo energii. Sprzątam co tydzień niemal całe mieszkanie, tak całkiem dogłębnie. Salon zdarza mi się sprzątać codziennie. A i tak jak dzieci przyjdą, to po dwóch godzinach jest gorzej niż przedtem. Zatem ja podnoszę się kolejnego dnia i robię to samo. Bo mam czas i siłę. Nie pracuję na etacie. Czy organizacja przychodzi i sprząta, kiedy ludzie są w pracy?
Jestem zorganizowana lepiej niż kiedykolwiek w życiu. Bo musiałam. Bo nie mogę być już romantyczną bałaganiarą leżącą w łóżku pd rana do wieczora wśród stosu książek, jak na studiach. Nie mogę potykać się o pranie w drodze na driny po pracy i łapać jakiegokolwiek obiadu w pubie, jak sześć lat temu. Planuję zawartość lodówki, piorę mundurki, ogarniam rodzinny kalendarz. Zanim napiszesz – mój mąż robi swoją część, niemałą.
Uważam, że ogólnie jestem nieźle ogarnięta. A i tak nasza codzienność bywa chaosem, krzykiem (że kucyk, że płatki, że nie te skarpetki, albo w ogóle wszystko nie) i przebodźcowaniem. Z pewnością nie gra nam w tle kojąca muzyka, a zadowolone dzieci nie mkną w beżowych ubraniach ku nowej przygodzie. Mam co prawda beżową wykładzinę, ale to największy błąd poprzedniej właścicielki. Dzisiaj została zalana slimem. Zatem czeka mnie znowu wzywanie ekipy sprzątającej.
Czy wszystkie dni są chaosem i krzykiem? Oczywiście, że nie. Ale wiele jest. Wkładam w codzienność mnóstwo pracy. W jej organizowanie też. Czasami działa. Czasami żeby działało, muszę odpuszczać: domowy obiad na rzecz zamówionego, kiedy padamy z nóg, porządek, kiedy najbardziej pragnę drzemki, kiedy dzieci zamiast beżowego ubrania nakładają na siebie na raz wszystko co najbardziej kochają czyli brokat, jednorożce i milion odcieni różowego. Czasami wszystkie plany biorą w łeb, bo ktoś nagle ma gorączkę. Wszyscy w rodzinie są dość zadbani, kochani, wybawieni i całkiem zadowoleni. Jednak nasza codzienność nie przypomina beżowej roli Kasi Tusk.
Dlatego jeśli masz namiar na tę organizację, której wszystko jest kwestią, koniecznie się podziel.
PS To nie jest hejt na Kasię, która sama stwierdziła, że to idealna wizja. To jest ból na komentarze, które twierdzą, że to KWESTIA ORGANIZACJI.
