Wczesna młodość to najpiękniejszy okres w życiu człowieka. Podobno. Pamiętam, jak w okresie gimnazjalno-licealnym reagowałam na ten frazes alergicznie. Te wszystkie ówczesne dramaty…

Nieszczęśliwe miłości -pamiętacie, jak rzucił Was pierwszy chłopak/dziewczyna? No dobrze, to ja rzuciłam pierwszego bo dzwonił do mnie codziennie o tej samej porze (pięć minut po tym jak wracałam ze szkoły) i pisał wiersze z zapytaniem czy może mnie pocałować. Sami rozumiecie, potrzebowałam przestrzeni…Drugi rzucił mnie, bo tata kazał mu się uczyć i wypisał go z lekcji angielskiego, na które razem chodziliśmy. Przeżyłam to godnie. Ale po trzecim przez trzy dni płakałam jak bóbr i czułam się jak kobieta upadła, której nie czeka już w życiu nic dobrego. Z tej okazji mama wzięła ze schroniska szczeniaka, który poprawił mój nastrój na tyle, że po dwóch tygodniach chodziłam na spacery ze szczeniakiem i nowym chłopakiem. Byłam taka głęboka.

Wszechobecny brak zrozumienia. Pisałam opowiadania o tym, jak z dwiema ulubionymi koleżankami odkrywamy w sobie tajemne moce dzięki wizytom w sklepie z kadzidełkami. Pozwalają nam one pokonać dyrektorkę szkoły i nie musimy już nosić butów na zmianę, możemy na lekcjach siedzieć w glanach. W późniejszym czasie moja proza stała się bardziej wyrafinowana i pisałam inspirowane Sagą o Wiedźminie rozdziały, w których razem z Geraltem i Jaskrem jako elfka ratuję świat.

W tym czasie każda zawalona klasówka, wagary czy nieodrobiona praca domowa kładły się cieniem na tej świetlanej przyszłości, która miała nas czekać. Był to czas dramatycznych decyzji czy wydać kieszonkowe na nową bluzkę, komiks czy na nielegalny alkohol. Czas wybierania przynależności do szkolnej bandy (ja byłam wśród pretensjonalnych samozwańczych intelektualistów, a Wy?). Czas, kiedy prawdziwe problemy i tragedie w rodzinie bolały, ale nie tak jak czytanie ‘dobrej’ poezji czy ‘zdrada’ przyjaciółki.

Czy był rzeczywiście najpiękniejszy? Wolę myśleć, że najlepsze wciąż przede mną, inaczej perspektywa przeżycia kolejnych pięćdziesięciu czy iluśtam lat wydaje się nieco przygnębiająca. Niemniej jednak na pewno jest to okres, który ze względu na intensywność wspominać się będzie do końca życia. Co powiedziałabym, gdybym mogła spotkać siebie sprzed dziesięciu lat? ‘Nie martw się, mała, twoja stylówa trochę się poprawi’!

Tym Czytelnikom, którzy jutro wyruszają do szkoły, życzę dobrego początku roku szkolnego. Pozostałych zachęcam do podzielenia się swoimi żałosnymi dramatami z tamtego okresu 😉

Podoba Ci się? Podaj dalej »

Newsletter

Subskrybuj Elfią Korespondencję

Czymże jest newsletter? Może być różnymi rzeczami. Może być sposobem na zawalenie skrzynki i wciskaniem swojego produktu przy każdej możliwej okazji. Może być wspaniałym narzędziem do budowania bliskiej relacji ze społecznością. Albo czymś pomiędzy. Czasem nawet czymś fajnym. I o to będę walczyć.

Zapraszam Cię do zapisania się na mój newsletter Elfia Korespondencja. Wchodzisz w to?

Administratorem danych osobowych podanych w formularzu jest Marta Dziok-Kaczyńska, Ellarion Cybernetics Ltd., Paul Street 86-90, London, United Kingdom. Zasady przetwarzania danych oraz Twoje uprawnienia z tym związane opisane są w polityce prywatności. Ta strona jest chroniona przez reCAPTCHA. Mają zastosowanie polityka prywatności oraz regulamin serwisu Google.
61923936_301827807423707_1414915001336679940_n copy

Autorka

Marta Dziok-Kaczyńska
Riennahera​

Nie chcę sprzedać Ci wizji perfekcyjnego życia jak ze strony w kolorowym czasopiśmie. Chcę być dobrą sobą i porządną osobą. Może Ty też?

12 thoughts on “Najpiękniejszy okres w życiu człowieka”

  1. ja byłam gimnazjalną ałtsajderką w glanach i włosach na jeżyka. Nie gadałam z innymi, bo przecież nie będę się zniżać do ich poziomu! (tak naprawdę nie byłam lubiana, bo miałam trochę inne zainteresowania i poglądy xDD) Czytanie komiksów i Sapkowskiego było moim sensem życia, zaraz po pisaniu natchnionej poezji i malowaniu natchnionych obrazów 😀 Obrazy maluję do dziś, mniej natchnione, glanów nie noszę i nieco się wstydzę mojej wydumanej wersji z lat młodzieńczych 😀
    Jaz

  2. Fajne wspominki. Ja nosiłam żółte martensy, kochałam się na nauczycielu od angielskiego (podobnie jak połowa szkoły), na lekcjach pisałam swoje 'scenariusze filmowe’, z których dziś się śmieję. Mam mnóstwo brudnopisów z tamtego okresu, pełnych zapisanych rozmów z koleżanką z ławki. Co to były za czasy…

  3. Ja byłam potwornie zakompleksiona, kochałam się bez wzajemności w chłopaku, z którym chodziłam na angielski, i ubierałam się głównie w granatowe wory (najczęściej bluzy z Fruit of the Loom, podkradzione Tacie), bo uważałam, że jestem gruba i nie mam biustu.

    Mając 18 lat poznałam Jego i wtedy zmieniło się tylko tyle, że każdy wieczór spędzałam przy telefonie zamiast pisać pamiętnik o mojej niespełnionej miłości.

    Pisałam też wiersze. Jak teraz na nie patrzę, to chyba nawet całkiem niezłe…

  4. Jak sobie przypomnę moje licealne czasy, to najbardziej pamiętam to, że byłam cholernie, cholernie głodna. I w kółko jadłam to samo, parę kanapek z masłem lub przy lepszych dniach z żółtym serem, na obiad kartoflanka na kogutku (bo mięso było w latach 90 za drogie, by je kupować częściej niż raz na kilka miesięcy). Wędlinę widywałam na święta, czyli dwa razy do roku. Trochę mi to przeszkadzało w kontaktach towarzyskich, bo moi rówieśnicy nie rozumieli, że noszę dwie pary jeansów przez całe 4 lata liceum nie dla lansu, ale dlatego że nie mam innych i modlę się, żeby któreś się nie podarły, bo będę miała tylko jedne. Często ich kieszonkowe było mniej więcej wielkości pensji mojej madre. Czułam się wtedy bardzo przegrana i marzyłam o porządnych, nowych ciuchach, które nie będą na mnie za szerokie i za krótkie. W sumie wolałabym o tamtych czasach zapomnieć 😉

  5. Magdalena Jawor

    „Pisałam opowiadania o tym, jak z dwiema ulubionymi
    koleżankami odkrywamy w sobie tajemne moce dzięki wizytom w sklepie z
    kadzidełkami.” – to jest całkowicie serio moje ulubione zdanie z tego bloga. 😀

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Scroll to Top