Kto czyta blogi czyli oda do anonima

chyba zacznę Ci pisać komentarze z anonima, żeby Ci milej było hahah. To co piszesz to święta prawda, trochę szkoda, ale nie można mieć wszystkiego 😉

zombie saumrai to nie bloger tylko pajac.pozdro! LECĘ MU DAWAĆ ŁAPKI W DÓŁ NA YT.

ja Ciebie też <3

Kilka lat zajmowałam się jedynie czytaniem blogów. I nie chciało mi się w żaden sposób komentować, bo nie miałam z tego powodu korzyści. Zdarzało mi się wdać z kimś w dyskusję, ale były to naprawdę sporadyczne sytuacje. Czytałam posta, uśmiechałam się pod nosem albo nie i szłam dalej.

Po tych kilku latach pomyślałam, że przecież sama lubię i mogę pisać. Czemu by nie zacząć? Gdy już założyłam własnego bloga, komentowałam siłą rzeczy także w celu zyskania czytelników, jednak tylko tam, gdzie miałam coś do powiedzenia. A nuż komuś moje treści przypadną do gustu. Różnica między byciem anonimowych a byciem członkiem społeczności działającej na zasadach wzajemnej korzyści była taka, że w przypadku anonimowości mi się nie chciało. I tak to jest, anonimowi czytelnicy wbrew pozorom istnieją, tylko nie mają motywacji do interakcji.

Gdy byłam anonimowa, w ogóle nie myślałam o blogach jako o własnościach rzeczywistych ludzi, którzy cieszą się, że ktoś ich czyta. Teraz sama dostrzegam, jakie miłe to uczucie. Anonima w sieci ze świecą szukać na ekranach komputerów, ale przed nimi jest ich pewnie całkiem sporo.

a ja mam wrażenie, że duża część anonimów, ale tych chamskich, to jednak blogerzy. raczej nie pokroju kominka czy maff, ale tacy, którzy mają mało czytelników i w ten sposób wyżywają się na tych popularniejszych, z większymi statami.

Bardzo mi miło ;> Zrobiło się tu słodko, czyżby na pewien czas liczba odwiedzin miała wzrosnąć ku Twej uciesze? 😀
Jednak podpisać się muszę, bo wyobrażam sobie jak niewygodna musi być ewentualna polemika z czytelnikami kiedy jedyne, co pozwala na ich „odróżnienie” to godzina pozostawienia komentarza.
Agata

Ach, dziękuję, dziękuję. Zawsze przyjmę dodatkową odrobinę miłości. Jakbyś była kiedyś przypadkiem w Szczecinie, to zapraszam na oprowadzenie po mieście i piwo.

🙂 no no, to się anonimki cieszą:)

ja nie mam swojego bloga, ale przeglądam wiele różnych blogów i zostawiam czasem anonimowe komentarze, zawsze staram się pisać w nich szczerze – jeśli coś mi się nie podoba, to staram się to rzetelnie wyjaśnić, w żadnym wypadku nie jestem chamska ani niemiła. niestety kiedy obserwuję reakcje blogerek i innych komentatorek, to często wydaje mi się, że blogerzy w ogóle nie chcą komentarzy od anonimów, chyba że są one pozytywne;) w odpowiedziach skupiają się wyłącznie na osobie komentującego, wiele razy padają stwierdzenia w stylu „anonimowe opinie nie mają dla mnie żadnego znaczenia”, „jeśli krytykujesz, to miej odwagę się chociaż podpisać” (to drugie rozwala mnie najbardziej, skąd szanowny bloger ma pewność, że podpiszę się prawdziwym imieniem i co mu to tak właściwie da?) wszyscy zarzekają się, że cenią sobie konstruktywną krytykę, ale nie każdemu udaje się ją przyjąć na klatę:) u ciebie chyba nigdy się z tym nie spotkałam, ale na innych blogach – i owszem.

A ja uważam, że przeceniamy wagę tego jak się nazywamy, przeceniane jest także znaczenie identyfikacji w pisaniu na blogu. Na świecie żyje co najmniej kilka osób mających to samo imię i nazwisko co ja czy ty, więc trudno mówić o niepowtarzalności naszego podpisu. Blog to jest inny obszar kontaktów niż te codzienne. Poza tym w zalatwianiu drobnych spraw życia codziennego czy w przypadkowych rozmowach ulicznych również niewymagane jest przedstawianie się. Czemu więc brak podpisu pod komentarzem traktowany jest jako wyraz najwyższego braku kultury? To nie podpis ani wygląd nas indywidualizuje w internecie, bo obiema tymi rzeczami można z łatwością manipulować. Zdjęcie podrasować, a nazwisko zmienić bez żadnych konsekwencji. W internecie wyodrębnia nas wlasnie komentarz. Anonimowy czy nie, nie ma różnicy. To w komentarzu zawarty jest potencjał naszej osobowości. Stanowi on ramę w której pozwalamy się zamknąć i zawartość której poddajemy ocenie. Nie oceniam nazwiska. Nie ograniczam czlowieka do nazwiska. Brak nazwiska pozwala pomyśleć o czlowieku, o jego calosci. A co gdybyśmy zamiast liter podpisywali się cyframi? Czy gdybym podpisala ten komentarz 335453123 wiedzialabys o mnie wiecej? Nie. Nazwisko nie jest żadną bazą danych. Dlatego jestem przeciwna opiniom typu: „jeśli się nie podpisujesz to znaczy, że wstydzisz się wlasnych slow”, „brak podpisu to brak szacunku”.

uwielbiam Cie i Twojego bloga, styl pisania i wszyystko po prostu! 🙂 pozdrawiam i czytam dalej,
Twój Anonim;) ( a raczej Anonimka)

a ja wpadłam tu na chwilkę, przeglądając blogi polecone przez venila kostis, do której czasem zaglądam. blogerką nie jestem, bloga posiadałam kiedyś i to takiego, w którym wylewałam swoje nastoletnie smutki, a więc zupełnie innego od 'współczesnych’. wpadłam do Ciebie i zastanawiam się czy spotkam normalną dziewczynę, która w ciekawy i przede wszystkim naturalny sposób będzie opowiadała o sobie czy trafię na 'blogerkę’ – a więc typ osoby, którą przestaję lubić. a w zasadzie nigdy nie lubiłam. myślę, że mogę Ci o tym powiedzieć mimo, że blogujesz. może nie jesteś taka jak… fashionelka, której nie znoszę. nie trawię pustych, modnych laleczek, dla których jedynym sensem życia jest sława blogowego życia, zakupy warte majątek i miliony nostalgicznych zdjęć w różnych pozach, z zamglonym spojrzeniem z najnowszym numerem vogue’a. wybacz. nie trawię pustego świata blichtru. i zawsze trafiając na obce blogi mam nadzieję, że autorka ma coś więcej do pokazania niż fotki z pokazu 'fashion coś tam’ czy sponsorowaną reklamę jakiegoś kosmetyku. rzadko się zdarza taka sytuacja, ale zawsze mam wielką nadzieję, że w świecie bloga istnieją jeszcze normalni ludzie nie skażeni pogonią za byciem 'na szczycie’.