Jestem wielką przeciwniczką stwierdzenia, że kiedyś było lepiej. Kiedyś kobiety nie miały głosu, kiedyś chłopi byli przywiązani do ziemi, kiedyś większość ludzi nie potrafiło czytać, a trąd był niewyleczalny. Więc nie było lepiej. Ale zdecydowanie bywały lepsze zdjęcia i lepsze ubrania.
Patrzę na moją babcię na zdjęciach sprzed ponad pięćdziesięciu lat i zżera mnie zazdrość. Już nigdy nie będę tak młoda jak ona, już nigdy nie będę tak ładna. Nie będę miała takich pięknych sukni ani włosów. Moje zdjęcia z podobnego okresu mogą być raczej obiektem śmiechu czy zażenowania. Umówmy się, że babcia była jak kwiat (chociaż pięknością była wiele, wiele lat i wciąż wygląda jak diwa), ja jestem jak wino (jest lepiej niż bywało, kto wie, może jeszcze kiedyś będę pięknością…).
![M05](http://www.riennahera.com/wp-content/uploads/2011/05/M05.jpg)
![M14](http://www.riennahera.com/wp-content/uploads/2011/05/M14.jpg)
![M04](http://www.riennahera.com/wp-content/uploads/2011/05/M04.jpg)
Babcia nie skacze po plaży od lat, po siedemdziesiątce ciało już nie to. W zasadzie w ogóle nie skacze, jest po trzech zawałach i niedawnej operacji, chodzi powoli i często musi przystanąć. Ale cały czas ma taki sam szeroki uśmiech. Mimo, że pochowała męża w sile wieku i jeszcze młodszego syna. Nigdy nie miałam takiego uśmiechu. Babcia mimo największych tragedii nigdy nie miała depresji. Kiedyś tych ludzi produkowano jakoś mocniejszych.
Wakacje z babcią pamiętam jako najlepsze. Chociaż spadłam jej z karuzeli do kałuży raz, to pamiętam to jak tysiąc lat taplania się w kałuży. Okres, kiedy rodzice wyjechali i mieszkałam z nią był najmagiczniejszy (chociaż nie trwał nawet roku) i do dzisiaj kiedy zamknę oczy czuję na skórze ten powiew ciepłego wiatru, kiedy kupowałyśmy w kiosku gumę Donald. Czuję nawet zapach tego kiosku. I warzywniaka, w którym były galaretki w cukrze. Jej PRLowski malutki salon, w którym oglądałam na dywanie bajki Disneya i rozrzucałam rosyjskie zapałki w ozdobnych pudełkach, był najpiękniejszym salonem świata. To były najpiękniejsze zapałki.
I zastanawiam się jak to się stało, że teraz wstydzę się zapytać o rzeczy, które mnie interesują i na pytanie co u nas odpowiadam zawsze, że dobrze. A kiedyś nie wstydziłam się krzyknąć “nie będę jadła buraków, ty stara babko!”.